Tajemnice sztuki, tajemnice poezji

Poezja jest dzisiaj miłością zupełnie altruistyczną. Niezwykle trudno jest znaleźć wydawcę tomiku, a o jakimkolwiek dochodzie z jego sprzedaży nie ma sensu mówić.  Chyba, że dostanie się Nobla lub inną ważną nagrodę. A jednak tak wielu ludzi usiłuje zostać poetami.  Jest w tym jakiś paradoks, bo skoro piszą, to jednocześnie powinni jak najwięcej czytać. Niestety, nie czytają, gdyż tomiki miesiącami leżą na księgarskich półkach.

Lektura książek ściągniętych z Internetu  w żaden sposób nie załatwia sprawy, bo przez naszą podświadomość nie jest traktowana poważnie: Skoro za coś nie zapłaciliśmy, to automatycznie to coś ma dla nas mniejszą wartość. Poza tym do pliku komputerowego nie można się przywiązać, nie można go poczuć w dłoni, ani słyszeć  szelestu przewracanych kartek.

Zastanawiałem się na czym polega tajemnica dobrej poezji, na czym polega tajemnica sztuki w ogóle. Doszedłem do wniosku, że jednym z bardzo istotnych elementów tej tajemnicy jest umiejętne dozowanie prawdy i adekwatne reagowanie na nią.

Niedoświadczony poeta, kiedy dostrzeże jakąś prawdę, usiłuje od raz ją uzewnętrznić w swoim dziele, powiedzieć wszystko bez ogródek, a od czytelnika wymaga żeby reagował na lekturę bardzo emocjonalnie, najlepiej żeby płakał.

Tymczasem poezja powinna być dostojna, piękna, mądra i chłodna jak marmur starożytnych posągów. Powinna łaskawie pozwalać śmiertelnikowi na zbliżenie się do swoich bram, powinna go pocieszyć i utwierdzić w drodze do pewnej gwiazdy. Taką jest poezja Homera, Horacego, Goethego, Puszkina, Mickiewicza…  Cóż, aby tworzyć taką poezję trzeba autentycznego talentu, który pojawia się niezmiernie rzadko.

Również poetom mniej utalentowanym zdarza się pisać dobre wiersze, dlatego warto pisać. Mnie również zdarza się od czasu do czasu napisać jakiś wiersz. Jednak przeważnie nie jestem z nich zadowolony.

to jeden z bardziej udanych moich wierszy:

 

wrześniowe słoneczniki

 

na tle nieba i babiego lata płyną

gromadą statków zakotwiczonych w rzędach

okrągłymi żaglami wodzą za słońcem

poławiając strumienie życiodajnych fotonów

  

w pochmurne dni królewskim wyglądem

przywracają uśmiech zatroskanej twarzy

ich miedziane płatki niczym ręce wróżki

darmo obiecują  dostatek i szczęście

 

jak najmądrzejszy filozof nie tracą

stoickiego spokoju i okazji do radości

a przecież miałyby na co ponarzekać

już wkrótce oddadzą swe łzy na olej

 

nawet ich wspomnienie zaklęte na płótnie

posiada moc przywracania skwaru lata

w środku zimy obdarzającej depresją

dzięki czarowi starego mistrza Van Gogha