A propos czasu teraźniejszego

Piosenka o szmateksach

Szmateksowe madonny

Szmateksowi rycerze

Już was dopadł zły nawyk

Już was obciach nie strzeże

Kto was zaprogramował

Na ludzi z nie pierwszej dłoni

Do potulnego dygotu

Kto przebiegle nakłonił

Szmateksowe madonny

Szmateksowi rycerze

Dworne wyście pawiki

Nie równości szermierze

Klatki przyzwyczajeń obroże

W ego wasze wszczepione

Wydają się tak wskazane

Niczym drzewo zielone

Własnorozumnie musicie

Pochylać się nad dylematem

Gdyż guru nieodwołalnie

Trwają przed bankomatem

Szmateksowe madonny

Szmateksowi rycerze

Poszukujcie tej gwiazdy

Która meritum strzeże

O potrzebie istnienia Boga

Tytuł mojej wypowiedzi może wydawać się bluźnierczy, ale ja wcale nie twierdzę, że Boga nie ma; wprost przeciwnie.
Niestety wielu ludzi dzisiaj, którym udało się zdobyć jakieś znaczenie polityczne czy artystyczne, ośmiela się twierdzić, że Bóg nie istnieje. Owszem, mają do tego prawo, ale nie mają prawa, ażeby swoje mniemania nazywać naukowymi. Każdy bowiem kto twierdzi, że z nauki wynika, że Bóg nie istnieje, kłamie! Gdyż fakty naukowe mają taką własność, że można je udowodnić.
Zatem który z naukowców jest w stanie udowodnić, że Boga nie ma? Pytanie to jest oczywiście retoryczne, gdyż nikt tego uczynić nie potrafi. Dlatego ateizm nie ma nic wspólnego z nauką. ATEIZM JEST PO PROSTU WIARĄ w to, że Bóg nie istnieje, że świat materialny istniał od zawsze, a życie na nim powstało samorzutnie i bezcelowo. Dlatego ateiści zamiast udawać, że są przedstawicielami nauki, powinni raczej założyć związek wyznaniowy(!).
O wiele łatwiejsza jest próba udowodnienia poglądu przeciwnego. Oto najprostszy i (moim zdaniem) wystarczający dowód istnienia Boga:
Z punktu widzenia tzw. nauki twierdzi się, że życie powstało przypadkowo, bezcelowo, bezkierunkowo jako efekt zbiegu korzystnych oddziaływań na siebie różnych form materii nieożywionej, a następnie ewoluowało od najprostszej komórki, do organizmu tak niesłychanie złożonego, jak ciało człowieka.
Jeśli więc najprostsza żywa komórka powstała przypadkowo i bezcelowo, to przecież nie powinna posiadać informacji, że ma się dzielić i w jaki sposób ma to czynić. Nie mogła też wytworzyć samodzielnie 100% tej potrzeby i umiejętności w trakcie swojej krótkiej egzystencji. Skoro jednak taką umiejętność miała – świadczy o tym cała ewolucja, to komórka ta nie mogła powstać przypadkowo i bezcelowo. Zatem musimy założyć istnienie Kogoś, kto jest źródłem życia i ewolucji – czyli Boga.
Dzisiaj żyjemy w tzw. ciekawych czasach i mamy szansę obserwować, że odchodzenie od idei Boga nie przynosi pozytywnych efektów w żadnym kraju na Ziemi. Jeśli bowiem głosi się, że Bóg nie istnieje, to zbędna staje się etyka i moralność. Wszak żyjemy tylko tutaj, tylko raz i tylko dla siebie, a ludzkie prawa niech zachowują ci którzy są słabi. Hulaj więc duszo, aby jak najwięcej użyć i przeżyć. A kiedy nie będzie już można jeść, pić i zażywać innych przyjemności, i kiedy stanie przed nami widmo starości i cierpienia, to wyzwoli nas… eutanazja.
Taką z grubsza filozofię życiową wypracowano w przestrzeni fałszywej wolności, w przestrzeni pozbawionej wymagającego Stwórcy. Niestety, wolności absolutnej, nieograniczonej nie ma. I wszędzie, gdzie przekracza się granicę wolności, pojawia się zło. 
Jednym z jego przejawów jest samotność. W bardzo rozwiniętych krajach (np. Szwecja) w imię opatrznie pojmowanej wolności walczy się z etyką, rodziną, religią… Duża część społeczeństw tych krajów nie żyje w związkach, ale samotnie. Samotność ta, wynikająca z przekroczenia granicy wolności, nie jest bynajmniej źródłem szczęścia. Generuje natomiast poczucie bezsensu istnienia i niejednokrotnie jest gorsza niż śmierć, gdy prowadzi do samobójstw czy eutanazji.

GRANICE WOLNOŚCI – EUTANAZJA

W niektórych krajach dokonano legalizacji eutanazji, czyli zgody na zabijanie ludzi będących w jakiejś doskwierającej potrzebie: chorych, załamanych psychicznie, przerażonych koniecznością cierpienia, pozbawionych ciepła rodzinnego i miłości.

Społeczeństwa tych krajów, ich oficjalny system wartości i prawo zezwalają zabić człowieka, który przestał dostrzegać sens istnienia, zamiast udzielić mu skutecznej pomocy. To jest jakaś niepojęta paranoja – zakazana jest kara śmierci, czyli nie wolno zabijać najbardziej zbrodniczych morderców; ale można zabijać w majestacie prawa ludzi, którzy cierpią, którzy znaleźli się w depresji i zazwyczaj nie w pełni świadomie podejmują decyzję, o zakończeniu własnego życia.

Najbardziej liberalna pod tym względem jest Holandia, gdzie coraz to nowym grupom ludzi można legalnie odbierać życie. Są nimi: ludzie starsi, chorzy na depresję, psychicznie chorzy a nawet ofiary gwałtów. Ostatnio dołączono do nich również alkoholików. W 2016 roku dokonano tam prawie sześć tysięcy eutanazji.

O tym jak zazwyczaj wyglądają te „zabiegi” niech poświadczą dwa przykłady:

1. „41-letni mężczyzna, ojciec dwójki dzieci, przez osiem lat zmagał się z uzależnieniem od alkoholu. Na odwyku przebywał aż 21 razy. Jego alkoholizm spowodował rozpad jego małżeństwa, aż – jak pisze „Lifenews.com”, „jego życie zamieniło się w niekończącą się spiralę bólu, picia, samotności i cierpienia”.
Po bójce z innym alkoholikiem Langedijk postanowił, że nie chce już dłużej żyć. Lekarka podała mu śmiertelny zastrzyk 14 lipca b.r. Specjalna komisja ds. eutanazji przy holenderskim rządzie udzieliła zgody na eutanazję.”
Ostatnie chwile Marka opisał na Facebooku jego brat Marcel, dziennikarz i publicysta:
„Siedzieliśmy długo w ogrodzie rodziców, jedliśmy kanapki z serem i szynką oraz piliśmy wino i piwo. W końcu przyjechała lekarka w czarnej sukience i trampkach, zweryfikowała, czy na pewno można go uśmiercić i podała mu zastrzyk. (Mark) żartował jeszcze, że jak przeżyje eutanazję, to umówi się z panią doktor na randkę. Umarł szybko.”
Dla mnie taka sytuacja jest niepojętym horrorem. Ludzie pozbawieni wartości spędzają ostatnie chwile jednego z nich na jedzeniu kanapek i piciu piwa i wina! Czy tak powinien zachowywać się Marcel będąc bratem nieszczęsnego Marka?
2. „Kobieta z objawami demencji rozpaczliwie walczyła z lekarką, która usiłowała dokonać jej eutanazji. Może ocaliłaby życie, gdyby nie rodzina, która pomogła w wykonaniu śmiertelnego zastrzyku. Dramatyczną historię z Holandii opisuje "The Telegraph".
Kobieta, mieszkająca w domu opieki wyrażała wcześniej wolę poddania się eutanazji, „gdy przyjdzie właściwy czas”. Lekarka uznała, że ten czas nadszedł. Do takiego stwierdzenia wystarczyło jej zaobserwowanie, że pacjentka wychodzi na nocne spacery i że widać u niej objawy lęku i gniewu. Wrzuciła jej do kawy środek uspokajający, by móc spokojnie staruszkę zabić. Ta jednak ocknęła się i rozpaczliwie walczyła o życie. Wykonanie śmiertelnego zastrzyku pewnie by się nie udało, gdyby nie fizyczna interwencja rodziny.”
Opisane przykłady przywołują do pamięci nazistowskie obozy koncentracyjne, gdzie zbrodniczo eksperymentowano na zdrowiu i życiu ludzi. Przypominają również starożytnych Spartan, którzy podobno mordowali niepełnosprawne noworodki.
Jednak Spartanie moją taką przewagę, że niepochlebną wiadomość o nich mógł Plutarch wymyśleć sobie. Natomiast eutanazja, to dzisiejsza niepodważalna, nikczemna rzeczywistość wynikająca z celowego zamazywania różnicy pomiędzy dobrem a złem oraz z przekraczania granic wolności, pojmowanej jako wolności od obowiązków, od cierpienia, czy od konieczności przestrzegania praw i zasad moralnych.

Na szczęście w Polsce jest na razie inaczej. Byłem ostatnio w szpitalu i miałem okazję przekonać się, że u nas lekarze walczą o zdrowie i życie chorych, a nie pomagają im w dokonaniu samobójstwa.