Tak, jak się piękny romans zwykło snuć.
Ktoś z kimś się spotkał, wnet jął skłonność czuć,
Wpadł - i powoli zaplątał się w wnykach.
Zakwitło szczęście - lecz los na nie czyha,
Po smutku zachwyt - potem ból od nowa
I nim ochłoniesz, już powieść gotowa.
Taką więc sztukę wystawmy! Sięgnijcie
Do trzew istnienia, w pełne ludzkie życie!
Każdy nim żyje, niewielu zeń sprawę
Zdać sobie umie, lecz gdzie tkniesz, ciekawe.
W barwnych obrazach podaj światła w miarę,
Omyłek sporo i prawdy ogarek.
Tak najprzykładniejszy napój się przyprawia,
Napój, co krzepi i na nogi stawia.
Goethe
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz