Lew Tołstoj

Czytam Lwa Tołstoja. Prawdziwa, wielka literatura, niemożliwa do naśladowania przez człowieka, który nawet dziesiątej części czasu nie może poświęcić na pisanie. Szkoda, że wydawcy zamiast jednej z tych:  przed zmrokiem, za świtem, naznaczonych i przeznaczonych; którymi ogłupiają kobiety, nie wydadzą „Anny Kareniny”.

Oto kilka bardzo interesujących i charakterystycznych złotych myśli Lwa Tołstoja:

·        Dzieci mają tylko żyć, dorośli muszą walczyć.

·        Jeśli życie nie wydaje ci się wielką, niezasłużoną radością, to tylko dlatego, że umysł twój błądzi.

·        Żal stracić rzecz, do której się przywykło. Ciało jest właśnie taką rzeczą.

·         Jedną z najbardziej nieodpartych potrzeb człowieka - taką samą, a może nawet, a może nawet bardziej nieodpartą niż jedzenie, picie, żądza - o której istnieniu często zapominamy - jest potrzeba zamanifestowania siebie. Chcemy wiedzieć: to zrobiłem ja. Bardzo dużo postępków, których nie da się zrozumieć inaczej, można wytłumaczyć tą potrzebą. Należy o niej pamiętać i przy wychowywaniu, i przy obcowaniu z ludźmi. A przede wszystkim należy się starać, aby to była działalność, nie zaś przechwałki.

·         Zawsze nam się wydaje, że kochają nas za to, że jesteśmy dobrzy. Nie domyślamy się, że kochają nas dlatego, że dobrzy są ci, którzy nas kochają.

·        Nie bój się rozumu krytykującego twe błędy; ten sam rozum wskaże ci prostą drogę do ich naprawienia.

·        Literatura była białą kartą, która została całkowicie zapisana. Trzeba ją przewrócić, albo wziąć inną.

·        Szczerze można rozmawiać tylko z Bogiem.  

·        Można być mądrym, nie przeczytawszy ani jednej książki, wierząc we wszystko, co jest napisane w książkach, nie można nie być głupim. 

·        Jeśli tylko zaczniesz więcej myśleć o tym, co było lub będzie, przeoczysz najważniejsze: prawdziwe życie w chwili obecnej.